یاد گیریم که.....
-با احمق بحث نکنیم و بگذاریم در دنیای احمقانه خویش  خوشبخت زندگی کند.
 -با وقیح جدل نکنیم چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روح ما را تباه می‌کند.
 -از حسود دوری کنیم چون اگر دنیا را هم به او تقدیم کنیم باز از زندان تنگ حسادت بیرون نمی آید.
-تنهایی را به بودن در  جمعی که ما را از خودمان جدا می کند، ترجیح دهیم.
-از «از دست دادن»  نهراسیم که ثروت ما به اندازه شهامت ما در نداشتن است.
-بیشتر را بر کمتر ترجیح  ندهیم که قدرت ما در نخواستن   منفعت ما در سبکباری است.
-کمتر سخن بگوییم که بزرگی ما در حرفهایی است که برای نهفتن داریم، نه برای گفتن.
-از سرعت خود بکاهیم، که آنان که سریع تر می دوند، فرصت اندیشیدن به خود نمی دهند.
-دیگران را ببینیم، تا  در دام خویشتن محوری، اسیر نشویم.
-از کودکان بیاموزیم،  پیش از آن که بزرگ شوند و دیگر  نتوان از آنان آموخت

نظر یادت نره!!!.